Sprawa Łańcuchów, Klatek, Szklanych Kul i Wanien.

Najklarowniejszą prawdą było, że dniami się szlajała, a wieczorami szwędała. Prawdą też było, że udawało jej się niekiedy uniknąć powrotu do domu na noc. Dom był zagrodą, a ona dziką łanią nie potrafiącą spotulnieć do poziomu zwierząt hodowlanych. Jej temperament był zbyt skrzydlaty, a charakter zbyt rogaty, by na to przyzwolić. Tak został skonstruowany misterny mechanizm napędzający wnętrze Wodniczki. Rogami swojego charakteru bodła nerwy swej rodzicielki dzień po dniu. Co gorsza były to odruchy tak warunkowe, jak nabieranie powietrza w płuca, czy przymykanie powiek. Matula choć nerwy miała ze stali, odczuwała jak z każdym długotrwałym zniknięciem jej córy, malowała się na nich niespieralna rysa. Po 17 latach katuszy, układ nerwowy Matuli przyozdobiony był siteczką szram. Dekoracja przykrywana była gruzami milczenia, Wodniczka nigdy prze nigdy nie zdołała się do nich dokopać. Choć dysponowała łopatą, nie dysponowała czasem.






Matula wyczuwała dzień odlotu z gniazdka. Nie tylko się go obawiała, nie przyjmowała go do wiadomość, a wskazówki zegara wieku zbliżały się do liczby 18 swoim własnym, przewrotym tempem. Gdyby tak tylko wystarczyło wyciągnąć baterie, Matula nie zwlekałaby. Tak bardzo chciała zatrzymać córkę przy sobie, tak bardzo. A im bardziej chciała tym bardziej wydawało jej się to realne.
Pewnej znowóż bezdzietnej nocy Matula postanowiła zwrócić się z prośbą o ukojenie dla jej duszy do Mocarnej Wierzby, zamieszkującej brzeg pobliskiej rzeki od niepamietnych czasów. W ofierze złożyła rozpłataną srebrzystą rybę, którą wrzuciła do rzeczki, błagając przy tym o spełnienie jej życzenia za wszelką cenę. Pełna jak się okaże niepłonnej nadzieji, powróciła do swojej lichej chatki i zapadła w głęboki niczym studnia sen. Obudziła ją melodia rodem z dreszczowców. Była upiornie piękna. Mieszanka syreniej ballady z demonicznym jekiem. Dźwięki dobiegały z łazienki. Matula popędziła tam czem prędzej. To co ujrzała nie jedną matkę zwaliłoby z nóg, a i nie jednej postawiło by włosy dęba.









- Moja nadroższa, jedyna osłodo mego nędznego życia, cóżem ci uczyniła?! - zawodziła czarownica przykładajac dłonie do rozdziawionych ust.

Wodniczka wiła się spiralnie ze zespojonymi kończynami, zakończonymi srebrzystą, rybią płetwą, a z gardzieli miast ludzkiego głosu wydobywał się nieludzki, operowy lament. Zwróciła się do matki nienawistnym spojrzeniem, które przemawiało za tony pretensji które kumulowały się w jej syrenim ciele. Matula nie mogąc udźwignąć potwornego obrazu i dźwieku, wybiegła z domu w popłochu na podwórze. Udała się w stronę Mocarnej Wierzby, która lada chwila wyrosła przed nią majestatycznie. Matula miała ochotę obedrzeć ją z kory. Uważała ją bowiem za główną sprawczynię paranormalnej tragedii. Poczęła wszelakoż jedynie przeklinać swe tragedionośne słowa puszczone na wodę przede dzień nikczemnego wydarzenia. Natura nie pozostała obojetna na jej męki. Tchnienie wiatru przyniosło ostudzenie i powróciło postradane na moment zmysły. Matula dopiero teraz zdała sobie sprawę ze swego bezgranicznego szczęścia w nieszczęściu. Powróciła do swojej poza ziemskiej córki i złożyła na jej płetwie pełen czułości pocałunek. Spętana matczyną miłością biedaczka przyjęła go pokornie.






Pokonywała cztery ściany pokoju, pokonywała mury domy, pokonywała ogrodzenie, pokonywała granice swojego miasta, nie raz, nie dwa granice państwa. Żadna z przeszkód nie była do tej pory dość harda by stanąc na drodze Wodniczki do wolności. Do pochłaniania jej wszystkimi członkami ciała, każdego dnia, bez wyjątku. Teraz nie była w stanie pokonać cienkiego, porcelanowego naczynia wanny. Pies dingo na uwięzi to mało. Rajski ptaszek w klatce to mało. Śródziemnomorska rybka w szklanym, kulistym akwarium mało. Wszystko to mało napisane w obliczu fatalizmu w który została wplątana Wodniczka. Wysuszenie łusek nieszczęśnicy okazałoby się śmiertelne w skutkach, dlatego też wystawianie rybiego ogona poza ramy łazienkowego świata było zdecydowanie wzbronione. Wszelkie próby ucieczki od poczęcia zostawały skazywane na fiasko przez sąd rozsądku. Cóż czynić? Poddać się katorgiom symulowanego uszczęśliwiania matki bez walki, czy po rycersku stawić czoła przeciwnością losu, a co za tym idzie wydrążyć w matczynym sercu rysę głebokości Rowu Mariańskiego? Dla bohatera tragedii antycznej wybór nie do pozazdroszczenia.
Cierpiała po ludzku. Płakała nieludzko. Nieludzko płakała. Po ludzku cierpiała. Wymiennie. Nabrała wprawy i przyzwyczjenia, a to co kiedyś nie do przyjęcia, obróciło się w chleb powszedni.






Matula pochłonięta pieczołowitym doglądaniem swego wodolubnego ratolośla nie dostrzegała jej znojów. Z jej perspektywy wszystkie puzzle naraszcie zaczynały tworzyć niewybrakowaną układankę. O jakże się myliła beztrosko podlewając swoją latorośl, karmiąc ją, pojąc, pielęgnując. O jakże się myliła! O jakże zamydlone sielanką oczka ją zwiodły, o jakże! Aż cząsteczki wanny czasem drgały, rwąc się by ostrzedz Matulę przed katastrofą lewitującą w powietrzu. Po krótkim zastanowieniu odpuszczały jednak sprawę. Jakaż ta kobiecina rozradowana swoim macieżyńswtem, które nareszcie może uprawiać bez umiaru. Szczęście ma to do siebie, że nie trwa wiecznie. A skoro jest tak ulotne, niechaj trwa póki może, do woli. Gdy zniemoże dopiero wtedy przyjdzie pogodzić się z jego brakiem. Dochodziły do wniosku cząsteczki wanny i przestawały drgać. A Matula była im za to wdzięczna. Nikt nie miał prawa stracać jej z nosa drogocennych, różowych okularów, a mimo to doceniała wszytskich za ich godne poklasu trzymanie gęby na kutkę. Nie jednego z pewnością swieżbiło, ale się powstrzymywali. Matula była im za to stokrotnie wdzięczna. Gdyby nie oni, cała ułuda roztrzaskała by się na drobne, niemożliwe do pozbierania w jedną kupę kawałeczki.




Wyżyna dzień, góra dwa, dzieliły Wodniczkę od skońcenia 18 roku życia, z którym do czasu, wiązało się mnóstwo rozległych zamiarów i dalekosiężnych planów. Wszystkie zatopione. Każdy z nich jedynie przeźroczystym topielcem. Zamieszchłe. Porzucone. Wygnane. Zatopione. Zastąpione.





W związku z nowo nastałymi okolicznościami, stanowiska starych planów zajęły nowe modele. Nadwyraz adekwatne do niepodważalnie przykrych okoliczności. Wodniczka postanowiła bowiem dosłownie stawić krok w dorosłość. Załuskowane nogi i opłetwione stopy były dla niej jedynie tym co zagiety rąbek u spódnicy, dla baletnicy. Nie stanowiły przeszkody. Ostatnie chwile przynależności do królestwa ryb upływały Wodniczce na makabrycznych ariach chóralnych, w których przeważały triumfalne manipulacje głosowe. Prócz nieskazitelnej akustyki panującej w łaźniowym pomieszczeniu, nikt tego nie wychwycił. Wrzaski umilkły gdy nadeszła północ. Wraz z wybiciem godziny 00:00, wybiła chwila wyjścia.






Organizm wytrzymał dłużej niż którykolwiek z bilologów by oszacował. Natomiast Wodniczka wytrzymała areszt wannowy znacznie krócej niż spodziewała się Matula, spodziewająca się całej wieczności. Na powierzchni ziemi, bez nawadniania wytrzymała bite 10 minut. Ubezwłasnowolnienia przez swoją obsesyjnie oddaną matkę, nie wytrzymała dłużej niż 5 tygodni.

Zakończnie Dość Szczęśliwe:

Zerwała łańcuch. Złamała druciane kraty klatki. Stukła szklaną kulę na tysiąc kawałków. Odzyskała swój utracony bezcenny klejnot.

Zakończenie Niezbyt Szczęśliwe:

Zerwała więź z matką. Złamała jej serce. Stukła ułudę na tysiąc kawałków. Odebrała jej bezceny klejnot.



- Wybacz Matulo.
- Wybacz Wodniczko.









koszula nocna - SH
korale - prezent


Photos by Package


Bajkę i całą sesję wraz z Package pragniemy zadedykować naszej jednej jedynej w swoim rodzaju, niemożliwej do zastąpienia Mamie, która kończy dziś 41 latek. Najlepszego Mamuś!:*


P.S
=
Za gratulacje złożone w komentarzach pod poprzednim postem, za które do tej pory nie podziękowałam, dziękuję. :)